Wydaje się, że jest to jeden z bardziej niedocenionych filmów
przełomu lat 80-tych i 90-tych. Patrząc na wręcz niewielką
liczbę oglądających, dzieło tak znanego wówczas reżysera jak
Mike Figgisa (''Zostawić Las Vegas'', ''Wersja Browninga'',
''Burzliwy poniedziałek'', czy ''Wychodząc z mroku''), pozostaje
w cieniu, a ja zastanawiam się co może być tego przyczyną.
Jeżeli ktoś ma jakieś wahania przed sięgnięciem po tą
produkcję, niechaj nie zwleka i zrobi to, bo nie powinien być
rozczarowany. ''Wydział wewnętrzny'' posiada to co powinien
posiadać dobry film o podłożu kryminalnym, nie pozbawiony
akcji. Mamy tu konkretny zarys pozbawionego skrupułów
stróża prawa Pecka, który manipuluje ludźmi jak chce,
któremu wydaje się, że jest poza prawem, a jego samowola
potrafi nas przerazić. Oczywiście jest też ten, który za wszelką
cenę chce go powstrzymać, czyli stojący po drugiej stronie
barykady, niejaki Avilla. Gdzieś pomiędzy tymi dwoma
charakterami, mamy to całe bagno w postaci korupcji,
likwidowania niewygodnych świadków, ale i nie tylko ich,
wyjątkowo ohydny sposób traktowania kobiet, niszczenie
wokół siebie najbliższych, zepsucie ulicy, brudne interesy na
boku, ale też i wkalkulowaną przewidywalność (tym razem
niedrażniącą), czy drobne przerysowania. Na pewno dobre
słowo można powiedzieć o udanej reżyserii, bo nawet jak na
taką hollywoodzką produkcję, realizacja i pilnowanie aktorów
wyszło Figgisowi pozytywnie.
''Wydział....'' posiada niezły klimat, a także prowadzenie akcji.
Nie ma tu dłużyzn i zastojów, a sama historia nie męczy,
chociaż motyw dobrego i złego gliny jest kinu już dobrze
znany. Można powiedzieć, że całość ociera się także o dramat.
Lecz poza sprawnym scenariuszem, największym atutem są
ci dwaj, czyli Gere - Garcia. Zarówno jeden jak i drugi potrafią
mocno widza zirytować. Dennis Peck (Gere), czyli ten zły
chociaż nie powinien przypaść nam do gustu, ma jednak w
sobie niesamowitą iskrę, coś co daje mu nasze uznanie
mimo chorego i nieprzewidywalnego umysłu. Raymond Avilla
(Garcia) z kolei, policjant któremu powinniśmy kibicować od
samego początku, sprawia wrażenie zagubionego nie tyle w
całej tej sprawie co w swoim życiu. Nie utożsamiamy się z
nim, a sympatię raczej zyskuje tylko dzięki coraz
brutalniejszym występkom Pecka. Mija długa droga zanim
zadowala oglądającego swoją osobą, ale w końcu do tego
dochodzi. Co łączy obu tych facetów poza błądzeniem w
ciemnościach? Jeden i drugi zagrali wręcz znakomicie!
Można by rzec, że są to jedne z ich lepszych ról w karierze.
Mamy do czynienia z filmem w stylu ''dzięki, że mi przeleciałeś
żonę'', a to wszystko w fałszu, obłudzie, naiwności i
nieświadomości. Całość przede wszystkim solidna i
wciągająca, pomimo przegięć i naciągnięć, lecz powinna
zainteresować nie tylko lubiących takie klimaty czy filmy z
tamtych czasów, ale udowodnić młodzieży, że dało się i
można było kręcić twarde i sensowne kino, którego dziś tak
brakuje. Sięgajcie więc po stare i nie bójcie się tego kroku.
''Wydział wewnętrzny'' jest dla mnie dobrym kinem na 7/10.
Pozdrawiam